POISON
OAK
Het Voorburgse Maartens Lyceum is de thuisbasis van de band met de
catchy naam Poison Oak, genoemd naar een giftig - prikkelende
plant die bij aanraking heftig jeukende uitslag veroorzaakt. Of de band
dit effect ook had op zijn toehoorders, vermeldt de historie niet.
In het gehele schooljaar 1970 – 1971 speelde deze driemansformatie op de
eigen schoolfeesten en als uitsmijter, op het grootse eindejaarsfeest.
De bandleden waren Peter Calicher orgel, gitaar en zang, Eric
Wehrmeijer basgitaar, piano en zang en tenslotte Huub Boelaars op
drums.
Eric herinnert zich, bladerend door een rijkgevuld fotoalbum, dat ze
oefenden in het Groene Huisje en ook op zolder bij de familie Wagemans.
Terwijl vader Wagemans beneden in zijn leunstoel met zijn favoriete
opera’s meeneuriede, schaafden op zolder de jeugdige muzikanten onder
het genot van een glaasje Exota aan hun repertoire. “We oefenden heel
vaak en traden veel minder vaak op, maar wel met heel veel plezier. Al
onze optredens waren, in alle bescheidenheid, ronduit briljant!”
Eric bouwde destijds zijn fraai beschilderde Höffner gitaar om van zes
naar negen snaren en bereikte daarmee bijna het volle geluid van een
twaalfsnarige gitaar.
Voor hun inspiratie werd geput uit de grote en unieke platenverzameling
van Huub, die niet op het Maartens zat, maar er wel vlakbij woonde. Bij
hem thuis was het de zoete inval en er zaten altijd vele scholieren, al
of niet met een geurig rookartikel in de mond, de nog nauwelijks bekende
muziek van Soft Machine, Crosby, Stills and Nash en natuurlijk Pink
Floyd te beluisteren. Deze muziek vormde de inspiratiebron voor
Poison Oak, terwijl op hun repertoire toch ook veel eigen nummers
stonden.
Huub Boelaars en Eric Wehrmeijer speelden eerder al samen met Klaas
Trapman en Theo Wagemans in Aerial Zest en waren daar in contact gekomen
met Ed Wagemans.
Voor het vervoer van Poison Oak werd ook nu de hulp ingeroepen
van Ed of één van zijn vrienden. Een eigen bus bezaten zij niet.
Na het schooljaar 1970 – 1971 ging Poison Oak in zijn geheel op
in de Haagse band Sun, die zich conform de tijdgeest nog meer toelegde
op psychedelische muziek. Het was tenslotte de tijd van de grote
openluchtfestivals, zoals Kralingen, waar de Underground ruim aan bod
kwam.
In een andere bekende Haagse band, Gruppo Sportivo, hebben later zowel
Eric Wehrmeijer als Peter Calicher nog als beroepsmuzikant bijgedragen
aan de muzikale feestvreugde. Eric speelde ruim drie jaar lang in de
begintijd van Gruppo en Peter tot zeker 2011.
Ook al bestond het leven voor Eric als beroepsmuzikant voornamelijk uit
wachten, soundchecken, wachten, kort maar hevig vlammen en vervolgens
weer wachten, hij had de periode die hij omschrijft als 'het
jongensboek' voor geen goud willen missen.
