GRUPPO
SPORTIVO (Eric Wehrmeijer)
Hoe Gruppo Sportivo ontstond...........
Midden jaren 70 speelde Eric Wehrmeijer na Poision Oak met Max
Mollinger als drummer in een bandje dat Marian Carter heette.
Deze band ging uiteindelijk uit elkaar en daarna speelden Max en Eric
een tijd samen met toetsenist Peter Calicher uit Zoetermeer in het
Groene Huisje als driemanschap (later Gruppo Sportivo), op zoek naar een
vierde bandlid. De drie mannen raakten daardoor met een breed repertoire
erg goed op elkaar ingespeeld. Kandidaten voor de functie van vierde
bandlid (waaronder Nico Christiansen) zijn in die tijd meermalen de
revue gepasseerd. Dan werd er met zo'n muzikant gespeeld en als het
klikte was het de bedoeling dat die persoon tot de band toe kon treden.
Zij kwamen daardoor in begin 1976 in contact met Martin van Wijk die in een bekende Nederlandse Glitterband Lemming speelde. Daar ging het redelijk aardig mee. Martin kwam uit Australië en was een goede sologitarist. Dat groepje kreeg op een gegeven moment een opdracht van de stichting Burgerschapskunde om een Nederlandstalige single op te nemen in een studio te Nederhorst ten Berg (in de buurt van Loosdrecht en Abcoude). Dat moest in een dag gebeuren.
Overdag was het instrumentale gedeelte gedaan en zij zouden 's avonds het nummer inzingen. Er waren ook zangeressen bij en een van die zangeressen was Saskia Hamel, de vriendin van Hans Vandenburg.
Op de weg terug van de opnamen gaf Eric Wehrmeijer Saskia een lift en daar vertelde zij over haar vriend, die in de Leo Unger band speelde, waar hij het helemaal niet naar zijn zin had. Hans was creatief en schreef eigen stukken maar kon deze niet in de Leo Unger band tot uitvoer brengen. Eric suggereerde dat Hans misschien eens langs zou willen komen als de band oefende in het Groene Huisje. Hans kwam en het klikte meteen. Zo is Gruppo Sportivo ontstaan.
Hoe en waarom
ben je van gitaar overgestapt naar basgitaar?
Eric
Wehrmeijer "Dat was nog in de Voorburgse tijd want tijdens het spelen in
Poison Oak speelde ik al basgitaar. In 1970 speelde ik nog gitaar maar
daar raakte ik op uitgekeken.. Ik was al enige tijd onder de indruk van
de basgitaar wat ik een veel mooier instrument vond omdat deze een veel
interessantere rol in het geheel speelde waarmee ritme en harmonie aan
elkaar verbonden kon worden. Na 1970 ben ik overgestapt. Ik ging niet de
basgitaar van mijn broer gebruiken die ik weleens bespeelde, maar heb
toen een Danelectro Longhorn gekocht. De Golden Earring Rinus Gerritse
speelde o.a. met zo’n bas. Daarna ben ik altijd basgitaar blijven
spelen. Een ander element dat mij versterkt heeft in het basgitaar
spelen, was dat op een gegeven moment mijn broer Godfried (basgitarist
van Chou-Chou/Levy Joe) naar het buitenland ging en mij zijn complete
basuitrusting gaf (dat is nog eens broederliefde) waaronder een Vox
AC50. Daardoor kon ik mij verder en beter ontwikkelen op basgitaar
gebied. Later heb ik daar nog een AC100 Box bij gekocht.
Gruppo Sportivo
Gruppo Sportivo speelde een repertoire van eigen stukken van Hans
Vandenburg en daarnaast stukken van Frank Zappa, Little Feet. Naarmate
de band meer Gruppo Sportivo werd, kwam Hans Vandenburg vaak met ruw
materiaal aanzetten waarna de band dat verder uitwerkte en kneedde tot
een volwaardig stuk/nummer. De nummers kwamen op rechtennaam van Hans.
Er werd eerst veelal gerepeteerd met z'n vieren zonder dames/zangeressen. Zangeressen kwamen er later bij. Ik ben in de band gebleven tot juni 1979 tot het laatste optreden in Rotterdam Toen de band. stopte, was ik full prof muzikant. Eerst werkte ik nog als parttime vrachtwagenchauffeur bij Duivelaar Pompen. Dus dat was om 04:00 uur in de nacht, na het optreden, thuiskomen.,De huurbus uitladen, deze terugbrengen naar Achilles en daarna naar huis om de volgende ochtend als vrachtwagenchauffeur aan de slag te gaan. Maar dat kwam steeds meer onder druk te staan, daar wij steeds meer gingen spelen, nadat .John van Vuuren het management op zich had genomen. In 1978 werd de switch gemaakt naar full prof muzikant.
Met Polydor werd de eerste plaatopname gemaakt, geproduceerd door Barry Hay in het najaar van 1976. In november 1976 stond de plaat 'Out there in the Jungle' op plaats 20 van de tipparade (van 25 naar 20). Na het uitkomen van de single is de band als support act van Golden Earring gaan toeren waarbij er drie dagen in het Congresgebouw werd opgetreden in december 1976". (georganiseerd door Wim Bosman Promotions B.V.). Eric heeft dit in chronologische volgorde uitstekend bijgehouden.
Highlight
"Gruppo Sportivo heeft veel in Europa opgetreden maar de highlight van
de vier jaar GS was wel het optreden in London in de Marquee Club.
(The
Marquee club has often been defined as "the most important venue in the
history of modern pop music")
"
Gruppo Sportivo heeft vier tournees gedaan in Engeland. Destijds was het opmerkelijke ervan dat de tours na de tweede keer winstgevend werden. Eric heeft met Gruppo Sportivo twee gouden platen en een platina plaat verworven. De eerste LP is recent op wit vinyl opnieuw uitgebracht. "In de zomer van 1979 was er sprake van een Amerikaanse tournee, maar daar kwam maar geen schot in en de band was zo'n beetje op de top van haar kunnen. We waren mateloos populair en speelden voor steeds meer fan's en in steeds grotere hallen, maar er was steeds minder tijd voor het creatieve proces hetgeen de band op ging breken. In juli 1979, op het hoogtepunt van ons succes, werd er besloten om uit elkaar te gaan. Hans Vandenburg ging verder met zijn solocarrière als Buddy Odor Stop”.
Gruppo Sportivo
II
“Na
een jaar richtte Hans Vandenburg de groep opnieuw op in een
viermansformatie en later in diverse samenstellingen. Ikzelf ging een
jaar spelen bij een Engelse band 'om af te kicken'. Warren Harry was de
naam van de band. Dat was erg leuk en we speelden speedy muziek. Daarna
had ik het wel gezien en kreeg ik andere interesses waarna ik op een dag
binnenliep bij het Ministerie van cultuur en daar een gesprek had. Twee
weken later werd ik aangenomen op de afdeling beeldende kunst en ging
later naar de afdeling muziek, de rest is historie."
Hans Vermeulen
"Samen met broer Godfried zaten we op gitaarles bij De Voorburgse
Muziekschool. Elke week liepen we met onze goedkope gitaartjes het hele
Westeinde af. Door privéles van Joop Biegelaar, een klassiek
gitarist die in de vogelbuurt woonde, leerde Eric klassiek gitaar
spelen, dus veel met de rechterhand. Hans Vermeulen was ooit eens in
contact gekomen met Godfried over het toetreden bij Sandy Coast op het
moment dat Jan Vermeulen in dienst zat. Hans zou ook mij een keer
gitaarles geven (ik keek enorm tegen Hans op). Op een middag kwam Hans
voorrijden met zijn gloednieuwe rode Fiat 850 Spider en gingen we naar
boven om gitaarles te ondergaan. Ik speelde een stuk voor en Hans zei
'nou ik kan je geloof ik helemaal niets leren'. Dat was dan de gitaarles
van Hans Vermeulen. Het was een rare mengeling van bewondering en
teleurstelling."
GRUPPO
SPORTIVO Extracts uit het boek van Hans Vandenburg
De
Gruppoleden speelden allemaal in verschillende groepjes, in elk geval
waren ze allemaal constant met muziek bezig. En op een gegeven moment
zijn ze elkaar tegengekomen en dat ging vanaf het allereerste moment
toch wel heel goed.
Met Meike speelde Hans in Hobbyhorse en Josée zat bij Orkater.
Twee zangeressen was geen echte bewuste keuze. Ze zijn erbij gehaald,
omdat de jongens niet goed genoeg konden zingen. Gruppo was vanaf het
begin een experimenteel bandje. De band lijkt soms ook een soort theater
met teksten van Hans, Josée is de vamp, Meike de feministe, Peter is de
held en Hans als sulletje daartussen. Gruppo lijkt de eerste band met de
achtergrondzangeressen, “de Grupettes” op de voorgrond en de leader
erachter.
De eerste optredens vonden plaats in het Kijkhuis.
Ontleend
aan Wikipedia:
Zij
spelen popsongs met veel aandacht voor relativering van personen en
situaties, humor, muziekcitaten en slapstick in de performance; vaak
gingen de songs over een antiheld.
Einde ontleend aan Wikipedia:
De naam van
de band:
Hans Vandenburg vertelt verder: "Op een gegeven moment waren we aan het
repeteren in een ruimte die Het Groene Huisje werd genoemd. Daar zagen
we een affiche hangen van een Italiaanse tegelhandel, die een Italiaanse
sportploeg sponsorde. Gruppo Sportivo stond erop.
We waren op zoek naar een naam en om al dat verder gezeur en geëtter te
voorkomen besloten we om die naam verder maar te gaan gebruiken.
Anders blijf je aan de gang met honderden namen. Lijkt me toch een
vervelend idee. Hij was in elk geval origineel en vreemd genoeg, en,
heel belangrijk, niet Engels."
Optredens en
wapenfeiten:
De doorbraak in Engeland (radio-optreden John Peel Sessions en tv Old
Grey Whistle Test, de Marquee in London festival in Reading),
Zwitserland, Italië, Duitsland (RockPalast) , Spanje, Zweden, Finland,
Vlaanderen (Bilzen), Wallonie.
8 optredens per week en zij verschijnen ook in Vara’s lijn 3, Toppop,
Pop Parade, en Rotterdam New Pop.
28 september ’78: Edison voor het album ”10 Mistakes.”
Voorval:
Bijna wordt de roem hen fataal. Na een optreden In Hamburg worden
ze in een klein privé vliegtuigje, type vliegend Volkswagenbusje,
teruggevlogen om op tijd te zijn voor een volgend optreden.
Boven Nederland komt het toestelletje in een ondoordringbaar dikke
mistsoep terecht. Bovendien ligt er een dikke ijslaag op de landingsbaan
van Zestienhoven.
Op aanwijzingen van de verkeerstoren probeert de piloot “blind” te
landen, maar dat mislukt. De piloot daalt, vlak voor hij moet landen
zegt hij: “Shit, hier is het niet,” en trekt weer op. “Laten we het dan
maar over Gouda proberen.“
De band denkt dat hun laatste uur heeft geslagen. Peter: “We gaven
elkaar een hand. Bedankt voor de fijne samenwerking. Dat was het dan.”
Max: “Even dreigde het een echt rock-'n-rollverhaal te worden, maar
helaas, het liep goed af. Het had het vliegtuigongeluk uit de
Nederlandse popmuziek kunnen worden, met Hans in de rol van Buddy Holly.
Weer niet gelukt!”
Aardig om te
weten:
Hans, hoe zag je vader eruit? "Klein, haar met Brylcream achterover,
rood hoofd."
Wat deed ie voor de kost? "Hij was opticien. Geen eigen baas.
Hij werkte bij de firma Van der Kleij, een bekende Voorburgse
brillenman.
Mijn vader was de trotse bezitter van een oud teakhouten radiomeubel en een VW-kever inclusief ruiten pet en lederen handschoenen. Kenteken PS-78-32."
Een wijze uitspraak van Hans is: “Het grootste geheim van het succes is dat je het ook weer kwijt kunt raken.”
Opmerking:
(bovenstaande
teksten zijn ontleend aan Bindervoet & Henkes presenteren
Hans
Vandenburg
en
het Geheim van het Succes)